|
:.با قدرت به پیش.:
ديار من خور
یک شنبه 24 ارديبهشت 1391برچسب:, :: 15:4 :: نويسنده : رضاغلامرضايي
آه ودریـــــغا که عــــــمربی اجا توشه گــــی ام نـــــی بر ری جزا چـــــــه عـملم هه ثــووه بـیـــه هیچ همه گه هـــه به رهون خطا برکه به عمرم قدمی ارگـرفت؟ دس کــــهـم مــو بــه گرفتـه زجــا شادبیــه دس نـــوازش زمــو؟ خاطــر یک گچه ی بـی پـی و مـا پـل به کهم موهدایو به قرض؟ یــاری مـو بـیــه به کــان بـی نـوا کو بـیـه خیری به کیومی زمو؟ کـوبـه فـقـیـری یـه شـمـیـم هـدا اقـده نـعـمـت که هدایه به مو کــو بـه کـتـم یـه درو شــکـرخــدا مو همه گه به فکر دنـیـه بهم دنیه جاگـی کـن که آدم گول دفـا گـوره نـیـتـی که ازایـلـو دشـو هی همه گی مال ومنال غند دکا غـنـد دکا مـال حـلـال و حـروم ایو نـیـزونــی کــیــومی دی دفـــــا مـو هـمه گی دهو وغافل بهم فرصتـی نی دی چه کـرم ای خدا هیچ عملم نی وگهشتم دگـو دیــــــرم از الله امــــیـــــد عطـــا دیـــرم اگــه طاقت ونازم به آن فایده گــه نی هــــیــچ چوبـیـه ریا عـــمرچو گا با گنهونم به شی وای به مـــو اگه خـــدا رحــم نکــا هاتفی دوشوبه کتی ای حسین حــاجــت فــت بــــوش به آل عبــــا بــــوش به محمد علی وفاطمه بــــرحســن و بــــرشـــه کــرب و بلا این چـــه مسـلمونی وایمونین فــــــاردی نـیـشو بــــه ســرای بــرا مای به دودون همه گه چشم به ره کفته ری جا بـی همه چی بی دوا دودو پـسون دشمن مای وپیند آیــــه قرئـــــــون زکـــــلــــوم خـــــدا گــــچــه آروم و خب امرین کمن گــشــتــر آنــون ول و ســــر بــه هوا ایـن یکی راضــی به مرگ پـیـن آن یکی دوشـــی بــه پـیـه نـــاسـزا به ژن ودودون اگه خب بــنــگنی کــم دگـــنــــی ایـــن زمـــونــه باحیا وخــتــی کــه ایــمون زآدم دشو بــافــــی ایـــــن در حـــیـــا هـــم دبا حیـا و ایمون که ز آدم به شـــی تـــــرس دی نـــــی ایـــــو زکـــارخطا ازدرو غــــیــبــت و از هـــرگــــــنه هـــیـــچ نــــــدیـــــری ز ایــــنون ابـــا بی خبر از وحشت آن ری سخت هــــیـــچ کـیـومـی نی که رهای بکا هــــرکــــه در این ری به فکر فین وخــــتــــی دبو شور قیــومـت بـه پـا آنـــــکه د دنـــیـــه بــیـه پرهیزکار راضـــــی بـیـه ایـو بــه قـــضــای خــدا چون عملی خب بیه جاگی خبن زی حــســیــب ایـــو خــــدا صـاف دکا آدمــــیـــکه پــیـــرو شــیـطـون بیه خـــــدا دزونـــــی چــــه عـــذابـی دبـا مهر و محبت به شیه زخــویـشون دی خـــبــــری نــــی ز صـــلــح و صفا سرد بیه رفت و شد قوم و خویش هیشکی به هیشکی محلی دی نیکا فایده گه چین این حرفون ای حـسیـن فکـــــر دکــــری یــک کـیــومی گـوژ دکا مـــو بـه کتم این حقیقت برشمــه خــــواه کـــیــومی گــوژ بـکـا خواه نیکـا نظرات شما عزیزان:
درباره وبلاگ
 وبلاگي در خورو بيابانك استان اصفهان آخرین مطالب
آرشيو وبلاگ
پيوندها
نويسندگان
|
|||||||||||||||||
 |
|||||||||||||||||
تبادل لینک هوشمند 
<-PollName->
آمار
وب سایت:
