نوشاد نقوی در سال 1322 شمسی در خور چشم به جهان گشود.از بدو جوانی سرودن شعر در او آشکار شد او سالها در نیروی هوایی خدمت کرد و پس از بازنشستگی به خور بازگشت و در روستای سبز و با صفای "عروسان کوره گز"-آرسون- گوشه ی عزلت گزید.او علاقه خاصی به زبان خوری داشت و در سرودن اشعار خوری بسیار نکته بین و چیره دست.اخیرأ به مساعدت اندیشمند گرانمایه استاد لسان الحق طباطبایی مجموعه ای از اشعار خوری نوشاد چاپ و منتشر شده است و نام آن «آرسون» aresun انتخاب گردیده است.نمونه ای از اشعار نوشاد نقوی :

با من آن   یار  دمی  مهر و  وفا  کرد     نکرد                 

 آه     جانسوز  مـن از  ناله  دوا  کرد    نکرد                           

 در دلش آرزو و شوق مــرا داشت  نداشـــت                   

 دل مــا را  به نگاهیـــش رضا کرد  نکــــ ــرد 

 هیچ در فکـــــر من و  یاد من او بــود نبــــود                    

التفـــاتی به مـــن از روی صفـا کرد نکـــــرد 

 بوســـه ای از رخ زیباش  به مـا داد نــــــداد                     

اندکی حاجــت این بنده روا  کــرد نکــــــــرد 

 ذره ای رنج و الم از دل مـــن برد  نبــــــــرد                       

ترسی از آخــرت و روز جـــزا کرد نکـــــــــرد  

هیچ از دوری مـــن غصه و غم خورد نخورد                       

اعتنایی ز و فــا بر دل مــــا کرد  نکـــــــــرد   

حرف "نوشاد" به گوشش ز وفا رفت نرفت                       

گوش بر گفته ی وی او به خدا کرد نکـــــرد

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: